Άνοιξη στην Πάρο είναι η καλύτερη εποχή για περιηγήσεις. Έτσι κι εμείς η ομάδα του allwinestories βρεθήκαμε  σε αυτό το νησί των Κυκλάδων για να ανακαλύψουμε  υπέροχα τοπία,  ξεχασμένα αμπελοτόπια και ανθρώπους που δίνουν ζωή σε αυτά.

Πριν λίγους μήνες, Πάσχα του 2017 επισκεφτήκαμε τον παριανό αμπελώνα. Λίγα χιλιόμετρα  έξω από την Παροικιά της Πάρου και ακολουθώντας τη διαδρομή για το χωρίο Καμάρες, συναντήσαμε ένα σταυροδρόμι. Κινηθήκαμε δεξιά στον αγροτικό δρόμο ανάμεσα σε μικρά ολάνθιστα αμπέλια. Στην είσοδο ενός αθέατου αγροκτήματος  μας περίμενε ο κ. Μάκης Κωστίκας, αρχιτέκτων μηχανικός , οινοποιός και ζωοδότης ξεχασμένων αμπελοτεμαχίων.

Βαδίσαμε ανάμεσα σε γέρικες ελιές που τα σταχτοπράσινα φύλλα τους έκρυβαν με επιμέλεια το βιοκλιματικό μικρό οινοποιείο Αλισσάφη. Το όνομα Αλισσάφη είναι στην τοπική ντοπολαλιά το όνομα Ελισάβετ.

Χώροι με λιτές γραμμές εναρμονισμένοι με το κυκλαδίτικο περιβάλλον σε γήινα χρώματα, όπου κυριαρχεί η πέτρα και το ξύλο. Στο ατμοσφαιρικό μικρό οινοποιείο, η λέξη φιλοξενία αποκτά άλλο νόημα.

 Ο κ. Μάκης Κωστίκας μας μιλάει για τον εαυτό του ανοίγοντας ένα μπουκάλι Αιδάνι…

Γεννήθηκα  στην Αθήνα το 1939. Έλκω όμως την καταγωγή μου από το Μέτσοβο της Ηπείρου, ενός τόπου με μεγάλη πολιτιστική και οινική παράδοση. Πήγα στη Βαρβάκειο Σχολή, από όπου και αποφοίτησα το 1957. Ακολούθως έδωσα εξετάσεις και πέτυχα στη Αρχιτεκτονική σχολή του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Αποφοίτησα το 1963 και έκτοτε άσκησα με επιτυχία σαν ελεύθερος επαγγελματίας την αρχιτεκτονική, μια δουλειά απαιτητική με ολιστική αντίληψη που με δίδαξε πολλά.

Το 1993 ασχολούμενος με τη μελέτη και επίβλεψη ενός έργου στην Αντίπαρο μου έδειξαν ένα κτήμα στην Πάρο στην περιοχή "Λειβάδια"- Καμάρες, της Νάουσας. Ένα κτήμα 10 στρεμμάτων με αμπέλια, ελιές, τέσσερις "κατοικίες" και ένα πατητήρι.

Πότε πήρατε την απόφαση να έρθετε στην Πάρο;

Το 2002 πήρα την απόφαση να επισκευάσω τις ερειπωμένες "κατοικίες" και να προσθέσω ένα μικρό οινοποιείο. Και την επόμενη χρονιά, επειδή το "πεπρωμένο φυγείν αδύνατον", ακολουθώντας τη διαίσθησή μου άρχισα να ασχολούμαι με το αμπέλι και το μικρό ελαιώνα, υιοθετώντας τη βιολογική καλλιέργεια με την οποία πάντα πίστευα και πιστεύω ότι το τελικό προϊόν θα έχει προστιθέμενη αξία για το μέλλον. Ενέταξα το κτήμα σε προγράμματα βιολογικής καλλιέργειας στη ΔΗΩ και συγχρόνως άρχισα να παρακολουθώ σεμινάρια για το κρασί και το λάδι, αλλά και να "σπουδάζω" την καλλιέργεια αμπέλου και ελαιοδένδρων. Όσο εισχωρούσα στα "μυστικά" των προϊόντων τόσο "φούντωνε" η νέα δημιουργική-ερωτική δραστηριότητα μου.

Το 2005 έφτιαξα το πρώτο μου βιολογικό λάδι -από  Κορωνέικη ποικιλία- με τα χαρακτηριστικά του έξτρα παρθένου με πλούσια φρουτώδη γεύση. Το  2008 άρχισα τις πρώτες πειραματικές οινοποιήσεις με σύμβουλο και δάσκαλο τον Ελληνοκαναδό οινοποιό Γεώργιο Παπαγεωργίου, φίλο από παλιά και διάσημο διεθνώς για τα κρασιά του. Οι ελάχιστες φιάλες που διαθέτω των ετών 2008, 2009, 2010 και 2011 διαψεύδουν το μύθο περί λευκών κρασιών ότι δεν "παλαιώνουν".

Από το 2012 αποφασίζω να ασχοληθώ με τις τοπικές ποικιλίες, "Αιδάνι, Μαντηλαριά, Μονεμβασιά και Βάφτρα και να οργανώσω ένα μικρό πειραματικό οινοποιείο, ώστε να αναδείξω στο μέγιστο τις αρετές και τα χαρακτηριστικά τους. Το 2015 αδειοδοτούμαι για την παραγωγή και εμφιάλωση του μικρού οινοποιείου δυναμικότητας μέχρι 10.000 φιάλες και εδώ αρχίζει ένα ταξίδι με μεγάλη γοητεία, προσπάθεια αλλά και πολλές αγωνίες.

Το 2016 θα κυκλοφορήσουν τέσσερις ετικέτες: Τα λευκά Αιδάνι και Μονεμβασιά, το ροζέ Μαντηλαριά και το κόκκινο πολυποικιλιακό Μαντηλαριά, Βάφτρα και Μονεμβασιά, σε μικρές ποσότητες από 500-1000 φιάλες η κάθε ετικέτα.

Η φιλοδοξία μου δεν είναι να ανταγωνιστώ τα μεγάλα οινοποιεία, αλλά να βγάλω κρασιά που η γευστική τους δυναμική να παραμένει στη μνήμη -γιατί οι αισθήσεις έχουν μνήμη- και να αναδείξω τις τοπικές ποικιλίες της Πάρου.

Πρώτη επιβεβαίωση για το παραπάνω εγχείρημα είχα όταν δέχτηκα στο οινοποιείο μου την επίσκεψη του μεγαλύτερου εμπόρου κρασιών της Ελβετίας. Μετά από μια τρίωρη γευσιγνωσία ξεκινώντας με κρασιά των πρώτων οινοποιήσεων από το 2008 μέχρι το 2016, μου έδωσε συγχαρητήρια για τα κρασιά μου και δη για τα κόκκινα. Ήταν δε μεγάλη η έκπληξή του, όταν διαπίστωσε ότι η ενασχόλησή μου με το κόκκινο κρασί μετρούσε μόλις τέσσερα χρόνια. [Όταν με ρώτησε πόσα χρόνια ασχολούμαι με το κόκκινο, του απάντησα πως μόλις τέσσερα εξεπλάγην.]

Όσο περνά ο χρόνος τόσο περισσότερο πείθομαι ότι όταν προσφέρεις στη φύση αγάπη και τρυφερότητα, αυτή στο ανταποδίδει με ανέλπιστα δώρα. Για οικονομική ανταμοιβή δεν το συζητώ, γιατί μπορείς να ξοδεύεις μια "σημαντική περιουσία" και μετά από χρόνια να έχεις ελάχιστη ανταμοιβή.

Πείτε μου ένα ιδανικό ταίριασμα φαγητού και κρασιού

Στις Κυκλάδες ένα γεύμα με ψητό ψάρι μπορεί να συνοδευτεί με το λευκό Αιδάνι βιολογικής καλλιέργειας, παγωμένο στους 10 βαθμούς. Όταν το δοκιμάζω κι εγώ  πάντα θυμάμαι τη ρήση του μεγάλου έλληνα ζωγράφου Ι. Τσαρούχη ότι «το καλό φαγητό γίνεται στο Τσουκάλι και όχι στο καζάνι».