Λένε πως κάποιες μέρες είναι σημαδιακές στη ζωή μας. Το ημερολόγιο έγραφε Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2012. Φεύγοντας από την εργασία μου λίγο ταραγμένος, λόγω μιας υπόθεσης, τυχαία συναντώ τον πολύ καλό μου φίλο και sommelier Γιάννη Χρυσό. Βλέπει πως είμαι και μου λέει. Ξέχασε τα όλα, πέρνα ένα ωραίο Σαββατοκύριακο και τη Δευτέρα 16 Ιανουαρίου θα πάμε κάπου, για να γνωρίσεις έναν άλλο κόσμο.
Δευτέρα περασμένες δύο, μαζί με το Γιάννη, πηγαίνουμε στο ξενοδοχείο Μ. Βρετανία στην έκθεση Βοροινά. Έχω ενθουσιαστεί. Μόλις μπαίνω στην μεγάλη αίθουσα νομίζω πως όλα παγώνουν γύρω μου. Οι αναμνήσεις, οι γεύσεις και οι λίγες μέχρι εκείνη τη στιγμή γνώσεις, ξαναζωντανεύουν. Ο οινόφιλος της δεκαετίας του ’90, που ακολουθούσε το Cellier Wine Club και αργότερα τον Οινέα, βρισκόταν στο φυσικό του περιβάλλον. Δεν χρειάζεται βέβαια να σας πω πως εκείνο το βράδυ μέθυσα πραγματικά και κόλλησα το μικρόβιο του κρασιού.
Οι εξελίξεις ήταν καταιγιστικές· σπουδές στο WSPC, με Καθηγητή τον Ανδρέα Ματθίδη που με πήρε από το χέρι αρχίζοντας δυναμικά το ταξίδι στο κόσμο του κρασιού. Ο Γιάννης σε ρόλο φροντιστή αλλά και αυστηρού κριτή με προγυμνάζει για τις εξετάσεις. Διάβασμα πολύ, αλλά το αποτέλεσμα ευτυχές. Το Πάσχα του 2012 με φίλους βρισκόμαστε στη Νάουσα, στη γη του Ξινόμαυρου. Οι επισκέψεις στα πολύ φιλόξενα οινοποιεία διαδέχονται η μια την άλλη. Διαμαντάκος Δαλαμάρας, Καρυδάς, Μαρκοβίτης, Φουντής, Χρυσοχόου, Αργατία, Κελεσίδης, Βαένι, Κυρ Γιάννης.
Η σχέση μου με τα Βοροινά συνεχιζόταν και τα καλοκαίρια, γιατί στα χωριά της Ζίτσας κάναμε διακοπές. Ζοίνος και Γκλίναβος -για Ντεμπίνα και Βλάχικο, Μπεκάρι- αλλά και λίγο πιο μακριά στο Μέτσοβο, στο Κατώγι, για μια γευστική εμπειρία τυριών και Cabernet Sauvignon.
Καθώς τα χρόνια περνούσαν μεγάλωναν και οι παρέες. Χρήστος Φωτιάδης από το κτήμα Κώστα Λαζαρίδη, Γιάννης Σφακιανάκης από τα κτήμα Παυλίδη στη Δράμα.
Θυμάμαι τότε να κοιτώ τους Άγγελο Ιατρίδη, Στέλιο Κεχρή, Βαγγέλη Γεροβασιλείου και Γιάννη Βογιατζή με λίγο δισταγμό. Όμως όταν πλησίαζες για δοκιμή, τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά. Πάντα προσηνείς, πάντα φιλόξενοι, όπως και όλοι οι οινοποιοί. Ξινόμαυρο Μαλαγουζιά, Ρετσίνα και Τσαμπουρνάκος είχαν την τιμητική τους. Εντύπωση πάντα μου έκαναν τα κρασιά της Κλαούντια Παπαγιάννη, των 2 Φίλων με το Μοσχόμαυρο από τη Σιάτιστα, όπως το κτήμα Τέχνη Οίνου στο οποίο οι οινόφιλοι ζητούσαν την κομψή Τέχνη Αλυπίας
Γνώρισα φυσικά και το κτήμα Χατζηβαρύτη από τη Γουμένισσα. Ο Βαγγέλης Χατζηβαρύτης με το χαρακτηριστικό του καπέλο μου κίνησε αμέσως το ενδιαφέρον. Το blend Ξινόμαυρο Νεγκόσκα και όχι μόνο, με κράτησε δέσμιο μπροστά στο τραπέζι γευσιγνωσίας. Από την ίδια περιοχή τα αδέλφια Τάτση έδιναν το στίγμα των αυθεντικών αμπελουργών. Από αμπέλια καλλιεργημένα βιοδυναμικά, τα κρασιά τους από Ξινόμαυρο και Νεγκόσκα ήταν state of the art.
Αλλά και τα κρασιά του κτήματος Κατσαρού ήταν κάτι το διαφορετικό· ειδικά το Chardonnay. Κάθε φορά που δοκίμαζα μια Ραψάνη από τον Τσάνταλη, θυμόμουν τις εξετάσεις στο WSPC και το ερώτημα του καθηγητή σχετικά με τις ποικιλίες από τις οποίες αποτελείται.
Με το κτήμα Porto Carras διατηρούσα εφηβικές μνήμες. Το είχα επισκεφτεί τη δεκαετία του ’80, καθώς ένας θείος με τουριστική εταιρεία ήταν συχνός επισκέπτης. Ένας συλλεκτικός Πορφυρογέννητος κοσμούσε την κάβα του. Γι’ αυτό στην έκθεση αφιέρωνα λίγο χρόνο παραπάνω.
Το αδιαχώρητο γινόταν μπροστά στα τραπέζια γευσιγνωσίας της Βιβλίας Χώρας και του Τσάνταλη.
Κάθε χρονιά περίμενα να έρθουν τα Βοροινά, για να συναντήσω φίλους, παλιούς και νέους. Μια μορφή που δέσποζε στην εκδήλωση ήταν του αείμνηστου Τάσου Ξανθά από το οινοποιείο Μπουτάρη. Ο ορισμός του gentleman. Ένας ευχάριστος άνθρωπος, ένας Κύριος. Στις μεγάλες απώλειες του χώρου ανήκει ο Ανέστης Μπαμπατζιμόπουλος με τα εξαιρετικά και καινοτόμα αποστάγματα. Μια σπουδαία προσωπικότητα, και ένας φιλοσοφημένος άνθρωπος ήταν και ο πατέρας Επιφάνιος από το οινοποιείο Μυλοποτάμου που εκοιμήθη πρόσφατα.
Είναι γεγονός πως οι οινοπαραγωγοί της Ένωσης Βορείου Ελλάδος έχουν καταφέρει να μετατρέπουν την έκθεση, σε γιορτή. Μια γιορτή όχι μόνο δοκιμής οίνων αλλά και επιτυχημένων παράλληλων εκδηλώσεων. Έτσι το 2018 διοργανώνεται το Masterclass «Τα Βοροινά του Μέλλοντος» με εισηγητή τον Κωνσταντίνο Λαζαράκη MW. Όπως χαρακτηριστικά δήλωσε ο ίδιος, «Βοροινά, back to the future». Πρόκειται για τις τάσεις και τις τεχνικές καλλιέργειας και οινοποίησης που θα εμφανιστούν στο μέλλον.
Αναμένοντας τα Βοροινά του 2021 και γνωρίζοντας πως δεν θα πραγματοποιηθούν, έρχεται ένα βιβλίο για να με φέρει πιο κοντά στο παρελθόν των Βοροινών, στα μέρη που έγινε η νέα εισβολή μου στο χώρο του κρασιού. Ο Γιάννης Μπουτάρης παρουσιάζει το βιβλίο του «Εξήντα χρόνια τρύγος» σε συνεργασία με τη Μαρία Μαυριδάκη. Ένα βιβλίο που το διαβάζω συνεχώς, για να κρατήσω την επαφή με τον τόπο και τα γεγονότα που περιγράφει ο Κυρ-Γιάννης.
Σήμερα λοιπόν το 2021 με την πανδημία, τα Βοροινά λόγω των ειδικών συνθηκών έγιναν eVoroina. Πιο digital· με πολλές εκδηλώσεις μέσω Facebook, Instagram, ραδιοφωνικές εκπομπές και ευρηματικά quiz.
Πίσω από την επιτυχία των Βοροινών όμως βρίσκονται οι άνθρωποι.
Όπως ο Στέλιος Μπουτάρης, Πρόεδρος, νέος άνθρωπος γεννημένος και μεγαλωμένος μέσα στα αμπέλια και στα αρώματα που χαρίζουν τα βαρέλια παλαίωσης του κρασιού. Στην επιτυχία της εκδήλωσης θεωρώ πως έχει συμβάλλει καθοριστικά η διευθύντρια marketing και επικοινωνίας Αλεξάνδρα Ανθίδου, που οργανώνει τα πάντα με μαεστρία.